Κάθε φορά που συζητώ με άτομα που τραυλίζουν, αποκτώ καινούριες
πληροφορίες, μαθαίνω τις εμπειρίες τους, αυτοσαρκαζόμαστε και φυσικά έχουμε
πολλά να μοιραστούμε.
Όταν ήμουν παιδί, οι λέξεις που συνέδεαν τον τραυλισμό ήταν αρνητικές:
άγχος, στεναχώρια, χαμηλή αυτοπεποίθηση, εσωστρέφεια. Μεγαλώνοντας έμαθα κι
άλλες λέξεις, θετικές αυτή τη φορά.
Ένας άνθρωπος με κάποια ιδιαιτερότητα, το πρώτο πράγμα που αναπτύσσει
στην προσωπικότητά του, είναι να αποδέχεται τις ιδιαιτερότητες των άλλων, καθώς
το ίδιο επιθυμεί και για τον ίδιο. Μαθαίνει να σέβεται, να εκτιμά και να μην
απορρίπτει εύκολα ανθρώπους. Μαθαίνει να κάνει αυτοκριτική πριν κρίνει τους άλλους.
Δε βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα για κάποιον, διότι πάντα «φιλτράρει» το ψυχολογικό
υπόβαθρό του. Η συμπεριφορά του αντανακλάται στη συμπεριφορά που θα ήθελε να
έχει από τον περίγυρο.
Μιλώντας σε προσωπικό επίπεδο, πάντα με εκνεύριζε όταν οι φίλοι μου
κορόιδευαν κάποιον, για οποιοδήποτε λόγο. Μονίμως λέω το εξής: «Δεν ξέρεις τι
μπορεί να του συμβαίνει, δεν ξέρεις πώς μπορεί να νιώθει». Μου κακοφαίνεται όταν χλευάζουν κάποιον με ένα
εκ γενετής πρόβλημα, ιδίως όταν δεν διορθώνεται. Η διαταραχή του λόγου με έχει
κάνει πιο θετική και πιο ανοιχτόμυαλη σε μια νέα γνωριμία, επειδή ποτέ δε
βιάστηκα να την απορρίψω. Φυσικά έχω βγει κερδισμένη! Έχω μάθει να σέβομαι και
έχω κερδίσει τον σεβασμό.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι εάν θα ήμουν το ίδιο άτομο αν δεν τραύλιζα.
Ίσως να μην ήμουν τόσο ντροπαλή, ίσως να είχα περισσότερο θάρρος, ίσως να έλεγα
περισσότερα ανέκδοτα χωρίς το φόβο ότι θα τα «σκοτώσω». Από την άλλη, ίσως να
ήμουν πιο «ρηχή», λιγότερο ανεκτική στη διαφορετικότητα. Ή ακόμα, ίσως να
έψαχνα έναν τρόπο για να ξεχωρίζω!
Αναρωτηθείτε κι εσείς το ίδιο, μπορεί να εκπλαγείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου