Όσκαρ για την ταινία STUTTERER

Η ταινία STUTTERER κατάφερε να κερδίσει το Οσκαρ καλύτερης ταινίας μικρού μήκους. Η ταινία αφορά έναν νεαρό με τραυλισμό και περιγράφει ευστοχα τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα πρόσωπο που τραυλίζει από επαγγελματικό εώς και προσωπικό επίπεδο. Το φιλμ καταφέρνει να σε βάλει για λίγο στο μυαλό και στην ψυχοσύνθεση ενός ΠπΤ. Δείτε το

Σπύρος Α.

To Σάββατο 10 Οκτωβρίου το ΚΕΘΤ σε συνεργασία με την Πρωτοβουλία Προσώπων που τραυλίζουν διοργανώνει ημερίδα στην Σχολή Μωραίτη με θέμα: "Θεραπείες Τραυλισμού: Προκλήσεις και Απαντήσεις". Ώρα έναρξης 09:00π.μ. Αμφιθέατρο

Katherine Preston: Πώς ο Τραυλισμός με Βοήθησε να βρω τη Φωνή μου

Φαντάσου να ξυπνήσεις ένα πρωί ανακαλύπτοντας ότι οι λέξεις παγιδεύτηκαν μέσα στο κεφάλι σου, και που δεν σε αφήνει να τις ελευθερώσεις...

Μια γυναίκα έβγαλε τον καλύτερο εαυτό της μέσα από τον τραυλισμό.

Το βίντεο μας συστήνει την Katherine Preston, Βρετανίδα συγγραφέα, η οποία τραυλίζει από την παιδική της ηλικία. Έχει γράψει το«OUT WITH IT: How Stuttering Helped Me Find My Voice»

«Συνειδητοποίησα ότι διαφέρω από τα άλλα παιδιά όταν ήμουν 7 ετών. Έπρεπε να μάθω να ζω με αυτό, δεν ένιωθα περήφανη όμως. Για πολλά χρόνια δεν γνώριζα κανέναν που να τραυλίζει, ώστε να μοιραστώ τις σκέψεις μου για αυτό. Έτσι, κρατούσα συναισθηματική απόσταση από τον τραυλισμό μου.

Φοβόμουν πραγματικά να μιλήσω. Μόνο όταν αποφάσισα να «βουτήξω στα βαθιά» ξεπέρασα τους φόβους μου.

Στην ηλικία των 24, αποφάσισα να μην κρύβομαι άλλο από τον εαυτό μου και να αντιμετωπίσω επιτέλους την ιδιαιτερότητά μου, να τη μάθω και να την αγαπήσω. Ακολουθώντας το όνειρό μου να γίνω συγγραφέας, για έναν ολόκληρο χρόνο ταξίδευα για να γνωρίσω κι άλλα άτομα που τραυλίζουν, τις οικογένειές τους, καθώς και λογοθεραπευτές. Έκανα άπειρες έρευνες και συνεντεύξεις για το βιβλίο μου. Γνώρισα διάσημες προσωπικότητες που τραυλίζουν και μοιραστήκαμε εμπειρίες. Η ζωή μου έκανε στροφή 180 μοίρες.

Μιλώντας με άλλα άτομα, κάποιοι με κορόιδευαν, κάποιοι με σεβόντουσαν, κάποιοι με άκουγαν υπομονετικά. Ο τραυλισμός μου βγάζει τον καλύτερο ή χειρότερο εαυτό του άλλου, πράγμα ενδιαφέρον. Από την αντίδραση του άλλου ξέρεις ποιος είναι φίλος σου.

Αυτό που έμαθα από τα ταξίδια μου, είναι ότι ο κόσμος μπορεί και διακρίνει το θάρρος σου. Θέλει θάρρος να μιλήσεις όταν η γλώσσα δένεται, θέλει θάρρος να βγεις μπροστά και να πεις αυτό που σκέφτεσαι, όταν ξέρεις ότι μπορεί να προκαλέσεις αμηχανία, γέλιο, παράξενα βλέμματα. Και αυτό το θάρρος ο κόσμος το σέβεται.

Αναρωτιόμουν κάθε μέρα «γιατί συμβαίνει;», περίμενα απελπισμένα να ανακαλυφθεί η θεραπεία του τραυλισμού, ευχόμουν μια μέρα απλά να εξαφανιστεί… Όλα αυτά στο παρελθόν. Τώρα δεν θέλω να χαθεί, δεν είναι απλά κομμάτι του εαυτού μου, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Και πιστεύω ότι ο τραυλισμός βγάζει τον καλύτερο εαυτό μου!»

Μάθετε περισσότερα για την Katherine Preston:

katherinepreston.com

https://twitter.com/KPrestonwriter

Μικρά θαύματα

Γράφει ο Richard W. Lutman, πρόσωπο που τραυλίζει

Αν υπάρχει ένα πράγμα που να έχω μάθει στη ζωή μου, αυτό είναι η χαρά του να είσαι πατέρας ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες. Μια χαρά τόσο έντονη, που το γέλιο από μόνο του δεν φτάνει. Έχω μάθει να κλαίω από χαρά, καθώς και να χαμογελάω στις πιο δύσκολες στιγμές του παιδιού μου. Αξίζει να γιορτάσει κανείς ακόμα και την πιο μικρή επιτυχία. Κοιτάζοντας πίσω, αυτά τα μικρά εμπόδια που τα παιδιά μας ξεπέρασαν, αυτά είναι το μεγαλύτερο βραβείο. Κάθε εμπόδιο είναι από μόνο του ένα μικρό θαύμα.

Το να είμαι πατέρας είναι το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή μου. Η ζωή μου άλλαξε τη στιγμή που κράτησα και τα δυο μου παιδιά στην αγκαλιά μου. Το να είσαι υπεύθυνος για τη ζωή κάποιου άλλου, σου αλλάζει την οπτική της ζωής γενικά. Τα τεράστια εμπόδια που κάποτε είχες τώρα μοιάζουν μικροσκοπικά. Ποτέ δεν είδα το τραύλισμά μου από την αρνητική πλευρά, διότι πάντα είχα την πεποίθηση ότι η ζωή σου δίνει μόνο ό,τι μπορεί να αντέξεις. Έμαθα να βλέπω το κάθε εμπόδιο σαν κάτι θετικό, διότι πίσω από κάθε δυσκολία κρύβεται κάτι το μοναδικό και όμορφο. Εξαρτάται από εμάς από ποια σκοπιά θα το δούμε. Υιοθέτησα αυτό τον τρόπο σκέψης, μεγαλώνοντας την κόρη μου με ειδικές ανάγκες.

Το να μεγαλώνω το παιδί μου σήμαινε ατέλειωτες νύχτες ξάγρυπνος, ραντεβού με ειδικούς, ιατρικό εξοπλισμό και εισαγωγές στο νοσοκομείο. Το να αντιμετωπίσω όλα αυτά χωρίς να αφήσω τον τραυλισμό μου να με εμποδίσει ήταν πρόκληση για μένα. Βέβαια, στις πιο δύσκολες στιγμές μου είναι που διακρίνω αυτά τα «μικρά θαύματα».

Οι προκλήσεις που βρίσκονται πίσω μας και μπροστά μας φαντάζουν μηδαμινές μπροστά στη δύναμη που κρύβεται στον καθένα μας. Το τι θα επιλέξουμε να κάνουμε με τη δύναμη αυτή είναι στο χέρι μας.

Αφιερωμένο στην κόρη μου Gabrielle, το φώς της ζωής μου.

Ο Richard Lutman είναι στο διοικητικό συμβούλιο της CSA και ζει στο Stratford.

Διαβάστε το άρθρο στο πρωτότυπο:

http://www.stutter.ca/articles/articles-by-people-who-stutter/267-little-miracles

Όταν ο καθηγητής παίρνει την πρωτοβουλία

Η ιστορία αυτή με κέρδισε όχι τόσο για τη μέθοδο αντιμετώπισης του τραυλισμού, αλλά για το γεγονός ότι ο μαθητής αυτός είχε ΠΛΗΡΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ από τους καθηγητές του και ΣΕΒΑΣΜΟ από τους συμμαθητές του. Αυτό ακριβώς που ευχόμασταν να είχαμε όλοι, και που όλοι μας στο Σύλλογο επιθυμούμε για την Ελληνική παιδεία. Αξίζει να το δείτε!

Δείτε το βίντεο από το κανάλι μας στο You Tube!

Η θετική πλευρά του τραυλισμού #2

Το να τραυλίζεις είναι κάτι που σε διαφοροποιεί από τους άλλους με έναν εμφανή τρόπο. Δεν είναι απαραίτητο όμως αυτό να συμβαίνει με την αρνητική έννοια.

Πολλά άτομα που ξέρω και που τραυλίζουν, έχουν αναπτύξει τη δική τους προσωπικότητα με τέτοιο τρόπο, ώστε να τους θαυμάζω και να τους εκτιμώ. Άτομα που αντιμετωπίζουν τη δική τους ιδιαιτερότητα με χιούμορ και αυτοπεποίθηση.

Όντας άτομο που τραυλίζει, έπρεπε να αποδεχτώ το γεγονός ότι τα λόγια μου θα είναι μετρημένα. Δεν υπήρχε πάντα η πολυτέλεια του χρόνου, ούτε και η υπομονή από τους συνομιλητές μου, οπότε ο χρόνος μου μερικές φορές ήταν «περιορισμένος». Φαντάσου να μιλάς στο κινητό με τις τελευταίες σου μονάδες και να πρέπει να τα πεις μονορούφι! Το έχω πάθει και, με τη σκέψη αυτή να με αγχώνει, δεν άρθρωσα κουβέντα!

Έτσι, όταν ερχόταν η σειρά μου να μιλήσω, έπρεπε να σχεδιάσω την πρότασή μου πρώτα από μέσα μου, στη συνέχεια να τη «φιλτράρω» και μετά να επιλέξω ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσα. Ακούγεται κοπιαστικό, αλλά όταν έχεις συνηθίσει αυτή τη μέθοδο, φτάνεις στο σημείο να «κόβεις» τα περιττά λόγια και να γίνεσαι πιο ουσιαστικός.

Γι’ αυτό και δεν θα ακούσεις άτομα που τραυλίζουν να «αερολογούν» χωρίς αιτία, ούτε να βάζουν «σάλτσες» στην ομιλία τους. Θα μπουν κατ’ ευθείαν στο θέμα, αφού θα έχουν επιλέξει προσεκτικά το τι θα πουν. Κάτι που οι περισσότεροι δεν έχουν την ιδιότητα να κάνουν, και καταλήγουν να μετανιώνουν γι’ αυτά που είπαν.

Με λίγα λόγια, το «σκέψου πριν μιλήσεις» είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Αυτό που ο κόσμος εκτιμάει στους άλλους. Ξεκινάει σαν αναγκαστική επιλογή και καταλήγει σε προτέρημα.

Σκεφτείτε ότι μερικές φορές, τα άτομα που τραυλίζουν δίνουν το καλό παράδειγμα.