AS I SEE IT: Welcome to stuttering world

του Phil Garber
Αρχισυντάκτης των εφημερίδων the Observer-Tribune και Mount Olive

Επιστρέφοντας με το αεροπλάνο από την τετραήμερη διάσκεψη του Εθνικού Οργανισμού Τραυλισμού (National Stuttering Association - NNA) που έγινε στο Φοίνιξ πριν 2 εβδομάδες, ο γιος μου Φίλιπ ζήτησε μια Κόκα Κόλα διαίτης.

Η αεροσυνοδός του έφερε μια Κόκα Κόλα διαίτης και καφέ. Προφανώς ήθελε να του φέρει και «κάτι» που δεν πρόλαβε να ζητήσει. Ο Φίλιπ τραύλισε όταν έκανε την παραγγελία και ακούστηκε σαν να ήθελε και τα δύο. Τον καφέ πάντως δεν τον κράτησε.

Είναι άξιο απορίας γιατί η αεροσυνοδός δεν μπορούσε να περιμένει τον νεαρό να ολοκληρώσει τη φράση του, και εν τέλει να πάρει αυτό που πραγματικά ζήτησε. Είναι μια κατάσταση που βιώνει οποιοσδήποτε τραυλίζει.

Έπειτα από ένα σεμινάριο που έγινε στη διάσκεψη, πήγαμε τρία άτομα για δείπνο, όπου η σερβιτόρα μας έφερε τα κυρίως πιάτα. Ο γιος μου προσπάθησε να την ευχαριστήσει, αλλά δεν ήταν αρκετά γρήγορος, και η σερβιτόρα εξαφανίστηκε, μοιάζοντας παρεξηγημένη από την «αγένειά» του.

Ο φίλος μου από το Ισραήλ, ένας πετυχημένος μηχανικός που τραυλίζει, ήταν μαζί μας στο τραπέζι και μου είπε ότι του έχει συμβεί το ίδιο πράγμα πολλές φορές. Υποθέτει ότι μάλλον όλοι οι σερβιτόροι του πλανήτη θα πρέπει να τον θεωρούν πολύ αγενή, επειδή ποτέ δεν προλαβαίνει να πει «ευχαριστώ».

Αυτά είναι μόνο ένα μικρό δείγμα του πόσο απερίσκεπτα μπορεί να συμπεριφερθεί κάποιος σε ένα άτομο που τραυλίζει. Το χειρότερο είναι όταν κάποιος απομακρύνεται από τον συνομιλητή του πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του, ή, το πιο συνηθισμένο, να τον διακόπτει και να ολοκληρώνει αυτός την πρότασή του.

Εξαιρετικά αλαζονικό. Και πώς στην ευχή ξέρει κάποιος τι θέλει να πει αυτός που τραυλίζει; Ξέρω ότι ο γιος μου έχει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να πει, και ξέρετε τι λέω σε όποιον δεν μπορεί να περιμένει να τον ακούσει; «Εσύ χάνεις».

Στην πραγματικότητα, δεν συναντάς πολλούς που τραυλίζουν. Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω κανέναν, πέρα από τον γιο μου και τους νεαρούς φίλους του που τραυλίζουν, που ανήκουν στην ειδική θεατρική ομάδα της Νέας Υόρκης, «Our Time Theater Co».

Νομίζω πως στο παρελθόν είχα γνωρίσει ένα ακόμα άτομο που τραυλίζει. Ένας μεσίτης που είχε μονίμως σκυμμένο το κεφάλι και απλά έκανε τη δουλειά του.

Σχεδόν όλοι στην ετήσια διάσκεψη τραυλίζουν. Δεν ξέρω το γιατί, αλλά μερικές φορές είχα κι εγώ την τάση να τραυλίσω. Μια φορά το χρόνο, ο γιος μου είναι «κανονικός». Σκεφτείτε το λίγο: Να είσαι διαφορετικός από όλους τους άλλους, με εξαίρεση μια εβδομάδα το χρόνο.

Στη διάσκεψη συζητάνε τα πάντα γύρω από τον τραυλισμό, αλλά το κυρίαρχο μήνυμα είναι ότι ο τραυλισμός δεν αποτελεί πλέον το χαρακτηριστικό κάποιου, όπως αντίστοιχα το χρώμα των μαλλιών δεν είναι το πιο «χτυπητό» σημείο σε έναν ξανθό άνθρωπο.

Υπάρχουν πολλές ομοιότητες, όταν έχουμε να κάνουμε με στερεότυπα: Όλοι οι αυτιστικοί θεωρούνται είτε σοφοί, είτε ανίκανοι για ανθρώπινη επαφή. Άνθρωποι με εγκεφαλική παράλυση ή άλλη φυσική αναπηρία «υποτίθεται» ότι έχουν αδύναμο χαρακτήρα. Για να μην αναφέρω τα πλέον απαρχαιωμένα στερεότυπα, οι τεμπέληδες έγχρωμοι ή οι άπληστοι Εβραίοι…

Πολλοί πιστεύουν ότι τα άτομα που τραυλίζουν είναι λιγότερο έξυπνα, κι όμως, συνάντησα πολλούς που τραυλίζουν στο συνέδριο, που με έκαναν να νιώσω χαζός. Ήταν μια ομάδα αποτελούμενη από δύο λογοθεραπευτές, έναν μικρό επιχειρηματία από το Μπρούκλιν, και έναν αναλυτή πληροφοριών του FBI. Δεν θα’ λεγα ακριβώς ότι είναι χαμηλής νοημοσύνης.

Μια σειρά γεγονότων μου άνοιξε τα μάτια. Το ένα όταν συνειδητοποίησα ότι θυμάμαι ότι ο Φίλιπ τραυλίζει μόνο όταν είμαι κοντά του. Ακόμα και τότε, δεν επικεντρώνομαι στο γεγονός ότι τραυλίζει. Βέβαια αυτό δεν ισχύει για αυτούς που κάθε πρωί ξυπνάνε ελπίζοντας ότι δεν θα τραυλίσουν, μέχρι την ώρα που πάνε για ύπνο.

Σκεφτείτε το: να ζεις με κάτι το οποίο ποικίλλει, από ήπιο έως εξαντλητικό, χωρίς κάποια αιτία. Γι΄αυτό οι άνθρωποι που τραυλίζουν επικεντρώνονται σε αυτό που θέλουν να πετύχουν, και όχι σε αυτό που δεν μπορούν. Πάνω κάτω το ίδιο ισχύει για όλους αυτούς που ξεχωρίζουν με κάποια ιδιαιτερότητα. Αλλά ο τραυλισμός είναι σκληρός, επειδή δεν μπορείς να το ξεκαθαρίσεις σαν κατάσταση. Δεν είναι απαραίτητα κάτι που θα χειροτερέψει με το άγχος, η θα βελτιωθεί με τη χαλάρωση.

Κάποιος πρότεινε στον Φίλιπ να τραγουδάει συνέχεια, επειδή οι άνθρωποι που τραυλίζουν μιλάνε με ευφράδεια όταν τραγουδούν. Είναι σαν να συμβουλεύεις κάποιον να λέει τη λέξη «βάτραχος» λέξη παρά λέξη. Δεν είναι και πολύ βολικό. Κάποιος άλλος του πρότεινε να προσεύχεται κάθε φορά που τραυλίζει! Ο κόσμος είναι γεμάτος ιδέες.

Είναι απόλυτα κατανοητό το πόσο δύσκολο είναι για κάποιον που τραυλίζει να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να μιλάει σε κοινό. Πολλοί στο συνέδριο έχουν ξεπεράσει τον τραυλισμό τους. Όχι ότι δεν τραυλίζουν ακόμα, πολλοί από αυτούς έντονα μάλιστα, αλλά έχουν πετύχει στη ζωή τους, παρά τον τραυλισμό τους.

Υπήρχε ένας όμορφος νέος, ο οποίος του πήρε πάρα πολλή ώρα να προφέρει τις λέξεις και το πρόσωπό του παραμορφωνόταν κάθε φορά που κολλούσε. Αλλά μίλησε. Και τα είπε όλα αυτά που ήθελε. Υπήρχε επίσης ένας επαγγελματίας παίχτης ποδοσφαίρου, που παίζει στη N.Y. Giants, ο οποίος τραυλίζει και μας μίλησε για το πώς έμαθε να γελάει με αυτούς που γελούσαν εις βάρος του. Υπήρχαν πετυχημένοι επιχειρηματίες, στο απόγειο της καριέρας τους μάλιστα, οι οποίοι ακόμα τραύλιζαν, αλλά προφανώς μόνο στον ίδιο χώρο μαζί με άλλα άτομα που τραύλιζαν.

Δεν υποθάλπτω το τραύλισμα του Φίλιπ, αλλά μερικές φορές μου είναι δύσκολο. Παραδέχομαι ότι δεν λέει πάντα τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Με κάποιον που δεν τραυλίζει, γνωρίζεις σχετικά γρήγορα αν η κουβέντα έχει νόημα. Με έναν άνθρωπο που τραυλίζει, χρειάζεται να έχεις την υπομονή να τον ακούσεις πριν καταλάβεις ότι δεν θέλεις να συνεχίσεις τον διάλογο.

Ακόμα, υπάρχει και το θέμα της βλεμματικής επαφής.  Μας συμβουλεύουν να κρατάμε οπτική επαφή με κάποιον που τραυλίζει, σαν ένδειξη ευγένειας και ευαισθησίας. Κανονικά αυτό θα πρέπει να ισχύει για όλους μας. Αλλά είναι δύσκολο να το κάνεις όταν τρέχεις να προλάβεις το τρένο, να σημάνεις συναγερμό για μια πυρκαγιά, ή γενικά να κάνεις κάτι το οποίο δεν μπορεί να περιμένει.

Γενικά σαν άνθρωποι βιαζόμαστε πάρα πολύ και είμαστε πολύ εγωιστές για να περιμένουμε κάποιον που τραυλίζει να ολοκληρώσει τη φράση του.

Στην τελική, ο τραυλισμός είναι ένα πολύ προσωπικό θέμα, όπως όλες οι ιδιαιτερότητες, φυσικές, συναισθηματικές ή ψυχολογικές. Λέω στον γιο μου να επιλέξει: μπορεί είτε να συρθεί στην τρύπα του και να μείνει εκεί, μίζερος για τον τραυλισμό του, είτε να βγει μπροστά και να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει.

Του λέω ότι δεν θα έπρεπε να ντρέπεται κάθε φορά που αποτυγχάνει, όσες φορές κι αν συμβεί αυτό. Η ντροπή είναι να μην ξανασηκωθεί. Κλισέ, αλλά ισχύει πάντα.

Διαβάστε το άρθρο στο πρωτότυπο:http://newjerseyhills.com/mt_olive_chronicle/opinion/columns/as-i-see-it-welcome-to-stuttering-world/article_c3059280-f3ce-11e2-af05-001a4bcf887a.html